Ik zit hier aan de tafel naar buiten te kijken naar wisselende regen en zonneschijn. Ik heb net wat naden in een plafond geplakt en afgesmeerd. Van wegen het wisselvallig weer, heb ik ook meer moeite om mijn gedachten in bedwang te houden. Ik lees een kort artikel over, jawel alweer, hoe dat wij eigenlijk weinig te zeggen hebben over het leven. Geschreven door een bekende Nederlandse die geen kinderen heeft en pas op haar 41’ste haar grote liefde heeft gevonden. “Het nadeel van de maakbaarheidsgedachte is dat wij denken overal een zegje in te hebben…Alleen: je kunt niets afdwingen, dan wordt het onnatuurlijk.” (Margot C. Pol)
Daar zit ik dan, mij weer af te vragen… Waarom zit ik hier (België)? Waarom heb ik de zekerheid van m’n baan opgegeven? Of mijn appartement? Waarom laat ik een grote liefde achter, met geen plan tot terugkeer?
De vader van de schrijfster boven zei altijd: “Alles heeft z’n tijd”.
Mijn grote liefde zegt altijd: “Overal waar je heen gaat, neem je jezelf mee”.
Het zijn woorden die steeds terugkeren als ik weer gaat zitten denken. Als ik denk weer een antwoord te kunnen vinden op de vraag: ‘Waarom’? Is er eigenlijk een antwoord? Misschien niet. Misschien duizend mogelijk antwoorden. Maar als alles werkelijk z’n tijd heeft, heeft het dan nog zin om je af te vragen waar het allemaal toe doet? De dingen die gebeuren in het leven, gebeuren zoals ze gebeuren…en niet anders. Probeer daar wat aan te doen. Lukt niet. Op het moment dat je denkt dat je vat hebt op het leven, komt er weer een nieuwe ‘plot twist’. Vaak totaal onverwacht. Soms komt het uit. Soms ook niet. Ook al komt het uit, dan heb jij daar ook niet voor gezorgd.
Ik realiseer me dat het ook weinig uitmaakt of ik nu hier zit, of terug op mijn oude werkplek, in mijn vorige appartement op bed ligt, of in de armen van mijn grote liefde. Want ook zou ik daar wel zijn, dan zat ik nog steeds met die vragen. Dan kon ik me ook afvragen: “Waarom zit ik hier”? En wat maakt dan dat die ene plek dan de juiste plek is?
Is misschien de enige echte antwoord op mijn vraag: ‘Daarom’?
I am grateful for Google Translate, although I di get the gist in Dutch before translating. Thanks for the perceptive thoughts and questions. Sometimes, maybe always hard to grasp that each of us, because of how our eyes ears and brain are all attached to our shoulders, is the center of the universe. A good case for billions of universes, but also a good reason to appreciate photos and posts like this. Much love.